Dat kleine, blonde jongetje met die grote, felblauwe ogen. Dat Marlies toegaf aan de verliefde gevoelens voor haar oppaskindje David, is volgens de zestiger de beste beslissing van haar leven geweest. “David en ik zoenden elkaar altijd al op de mond, maar die keer dat we elkaar welterusten wensten, was de zoen anders. Langer, intenser en met meer lading.”
“Al meteen was er iets speciaals tussen mij en David”, zegt Marlies. “Waar de andere kinderen vaak probeerden mijn aandacht te trekken, kreeg David die aandacht eigenlijk vanzelf. Soms, als ik voorlas uit het boek Pinkeltje, ging hij pontificaal met zijn stoeltje voor me zitten. Als ik hem vroeg waarom hij niet bij ons op de bank kwam zitten, antwoordde hij dat hij me dan niet goed kon zien. Daar moest ik om lachen.”
Een soort tweede moeder
Niet iedereen was blij met de relatie tussen Marlies en haar oppaskind. Ook voor Marlies zelf was het even wennen toen David haar vriend werd. “Ik ben mijn hele leven gewend om voor David te zorgen, als een soort tweede moeder”, zegt ze. “Nu we een relatie hebben, is het natuurlijk niet de bedoeling dat ik hem altijd maar alles uit handen neem.”
David was zes
Marlies was zestien jaar toen ze als oppas voor haar overburen werkte. Zij hadden drie kinderen en de oudste daarvan was haar geliefde David. Hij was toen zes jaar oud. Ondanks het leeftijdsverschil ontwikkelden de twee al gauw een speciale band. “Als ik iets in huis niet kon vinden, was hij de eerste die me hielp”, mijmert Marlies in Libelle. “Ik zie dat kleine, blonde jongetje met die grote, felblauwe ogen nog zo zitten op de bank. Stilletjes en lief.” De klik tussen de twee is nooit verdwenen.
Op een vrachtwagenchauffeur passen
Toen de kinderen jaren later goed voor zichzelf konden zorgen, was Marlies niet meer zo vaak nodig. Toch bleef ze, zelfs toen ze zelf al een zoon had gekregen, op de blonde David passen. “Als de ouders op vakantie gingen, kwam ik wel vaak voor langere tijd in huis”, zegt Marlies. Ze deed dan de was, kookte, zorgde voor de planten en lette op David, die ondertussen al een baan als vrachtwagenchauffeur had. Hij vond het gewoon heel fijn dat er nog een beetje voor hem gezorgd werd, zegt Marlies.
Samen op vakantie
David was 23 jaar toen Marlies nog eens bij hem op visite ging. Dat bezoek leidde tot een gezamenlijke vakantie naar Aruba, wat de ouders van Marlies eigenlijk een beetje vreemd vonden. Maar voor Marlies was het de normaalste zaak van de wereld. “Ik kende David al zo lang en zo goed; het voelde vertrouwd”, zegt Marlies. “Dat er meer in zou zitten dan vriendschap, daar dacht ik geen moment aan.” In de jaren erop werd het contact tussen Marlies en David minder intensief.
Na een rotperiode besloot Marlies vier jaar geleden dat ze terug wilde verhuizen naar de straat waar ze opgroeide. Wie kon haar daar beter bij helpen dan haar vroegere overbuurman David? Ze belde hem op en al snel kwamen de twee tot de conclusie dat Marlies dan maar tijdelijk bij David in moest trekken. Hij woonde immers alleen en het huis was groot genoeg.
Meer lading
Alles verliep vriendschappelijk, gezellig en gemoedelijk, totdat David haar confronteerde met zijn gevoel. “Zou je niet hier willen blijven?”, vroeg hij. “Wil je niet mijn vriendin worden?” Marlies schrok er in eerste instantie van, maar hoe meer ze erover nadacht, hoe logischer het leek. Ze vond David aantrekkelijk, ze voelde zich veilig bij hem en eigenlijk was er niemand bij wie ze liever was. Marlies besloot er dus voor te gaan. Ze kijkt terug op hoe dat allemaal begon: “David en ik zoenden elkaar altijd al op de mond, maar die keer dat we elkaar welterusten wensten, was de zoen anders. Langer, intenser en met meer lading.”
Marlies kijkt terug op de beste beslissing van haar leven. Het stel heeft het heel fijn samen. David maakt het leven van Marlies compleet, vertelt ze. De vrouw wil dan ook niets liever dan samen oud worden met haar oppaskind. De omgeving van Marlies en David maakt nog wel soms een grapje over de relatie van het koppel. “Dan zeggen zijn vrienden: ‘David, moet je niet naar huis? Of mag je nog blijven van je oppas?’ We moeten er hard om lachen.”
